అక్షరం

అక్షరం !

నాకు అక్షరం తో అనుబంధం ఎప్పుడు మొదలైందో తెలీదు..
మా అమ్మ ఒడి లో ఊగుతూ జోగుతూ ఓనమాలు దిద్దినపుడనుకుంటా!
ఉహ తెలియని వయసులో ...
పాపం !అక్షరాన్ని నేను పట్టించుకోకపోయినా ,తను నన్ను పట్టించుకుంది -అమ్మలా !

అప్పుడు -నా చిన్నప్పుడు అల్లరి గా ,ఒంకర టింకరగా ..తనని నేను కెలికి అలికేసినపుడు ..
తను ఫీలవలేదు..అమ్మ తో నా బుగ్గ మీద మురిపం గా 'ముద్దు 'మార్కు లేయించింది .
బళ్ళో మేస్టారు బెత్తం తో నన్ను బెదిరించినపుడు ..అంతా 'తన 'వల్లే అని అలిగి ఓ మూలకి విసిరేసినపుడైనా తన కి కోపం రాలేదు ...అడిగితే మళ్లీ ఆప్యాయం గా తన అక్కున చేర్చుకుంది .

అంతేనా ?!

తనని చిత్తు కాగితాల మీద చిందర వందరగా జల్లేసి ..నా పని అయిపోయాక ఉండ చుట్టి 'డస్ట్టు బిన్ను' లోకి నొక్కేసినా ..కిక్కురు మనలేదు!
నా అర్ధ సంవత్సర పరీక్షల్లోనూ..ఆఖరి 'గండం' లోనూ నా" అక్షరం " పస్టు క్లాసులో పాసై పోయేది ..తన కోసం కాదు- నా కోసం !!
అయినా నాన్న కి నేను చెప్పేవాడిని కాదు ..అతని కళ్ళల్లో మెరుపు కి ఆ అక్షరమే కారణమని !
నేనెంత స్వార్ధపరున్ని?!

అన్నాళ్ళు అక్షరం తో సహా జీవనం చేసిన నేను ,సహవాసం చెయ్యాలనిపించింది మాత్రం..
మా తెలుగు మాస్టారు గొంతులో పరవశం తో తను పధ్యమై ..గధ్యమై కురిసినపుడే కదా !

ఓ చల్లని సాయంత్రం ...
నా మనసులో ని మాట బయటపెట్టాను - తను చిన్ని 'కవిత' యై నవ్వింది .
అరె ! అక్షరం లో అంతటి అందం నేనెప్పుడు చూడనేలేదు .

అప్పుడు -నా చిన్నప్పుడు నా ప్రియ మిత్రుడు నన్ను విడిచి అనంత తీరాలకి వెళ్లిపోయినపుడు..
ఆనాడు నా డైరీ లో కన్నీటి వరదై కురిసి "కన్నీటి జ్ఞాపకమై " నిలిచి పోయింది కూడా ఈ అక్షరమే !!.
నేనెప్పుడు అక్షరం లో ఇంతటి 'ఆర్ధ్రత' ఉంటుందనుకోలేదు !!

అక్షరం కేవలం అక్షరమే కాదు ..అనంత మానవ కోటి బరువు భాద్యతలని భుజానికెత్తుకున్న ఐరావతం !
అయిన వాళ్ళు వదిలేసి వెళ్ళిపోతున్నా...'నీ తో నేను ఉన్నానంటూ' ఆలింగనం చేసుకునే 'ఆత్మీయ బంధం '.
చివరికి ..నేను విరచించిన ఈ అక్షరమే ..నన్ను నేను త్యజించి అదృశ్యమైపోతున్నపుడు కూడా ..
నా ఆత్మని తనలో బందించి జన హృదయాలలో కథ యై ,కవితై 'నన్ను 'నిత్యం బ్రతికిస్తూనే ఉంటుంది .


రూపు మారినా భావం మారని ఈ అక్షరం కేవలం అక్షరమే కాదు ..అనంతం !
అంతే లేని మానవకోటి అనంత భావాలకి 'ప్రతి రూపం '.

మా మంచి చందమామ !

నిన్న మా ఆఫీసు లో కొంచెం పని ఉండి,బాగా లేటయిపోయింది.రాత్రి ఒంటి గంట దాటేసింది .
ఆ టైం లో నా రూమ్ కి వెళ్దామంటే..నా చేతి లో బండి(బైకు) లేదు.
"ఈ రాత్రి కి ఇక్కడే పడుకుని..తెల్లార గట్టే లేచి వెళ్ళిపొండి "అని చిన్న సలహా ఇచ్చాడు మా వాచ్ మెన్ .
నాకు ప్లేసు మారితే అంత తొందరగా నిద్ర పట్టదు.
మెల్లగా మెయిన్ రోడ్డు మీదకి వచ్చాను ..మా ఆఫీసు ఉండేది మూసాపేట లో ..నేను వెళ్ళాల్సింది హౌషింగ్ బోర్డు కాలనీ లోని తొమ్మిదో ఫేజ్ .
ఎంత రాత్రైనా కూకట్ పల్లి జే.ఎన్.టి.యు వరకూ ఎలాగో వెళ్లిపోవచ్చు గానీ,అక్కణ్ణించి నేను ఉండే తొమ్మిదో ఫేజ్ కి వెళ్ళాలి అంటే కొంచెం కష్టమే..,
సెకండు షో సినిమా వదిలేవరకు ఆటో లు ఉంటాయి గానీ ,ఆ తరువాతే... ఆటో లు ఉన్నా వాటికీ రెక్కలు వచ్చేస్తాయి .
ఆ రెక్కల గుర్రాలలో వెళ్ళే ఆర్ధిక స్తోమత అందరికి ఉండదు కదా !
నా లాంటి గుమస్తా గిరి చేసే వాళ్ళకి మరీ కష్టం !
అయినా సరే రూమ్ కి వెళ్ళిపోవాలని గట్టి నిర్ణయం తీసేసుకున్నాను .(నేనెప్పుడు గట్టి నిర్ణయాలే తీసుకుంటాను .కానీ అవి టైం ని బట్టి మెత్తబడి పోతాయి .)

ఎలాగైతేనేం .. ఆ హైవే రోడ్డు మీద ఒక అరగంట పాటు నిలబడి ఎదురు చూస్తే సికింద్రాబాద్ స్టేషన్ నుంచి వస్తున్న సెవెన్ షీటర్ ఆటో ఒకటి దైవం లా వచ్చి ఆగితే దర్జాగా ఎక్కేసి జె.ఎన్.టి.యు దగ్గర దిగిపోయాను .
పోనిలే... చాలా దూరం వచ్చేసాను అనుకుని ,మా రూమ్ వైపు వెళ్ళే హై -టెక్ సిటీ కి వెళ్ళే రోడ్డు లో నిలబడ్డాను .
రోడ్డు కి ఒక పక్కగా ఆటో లు పెట్టుకుని పోసుకోలు కబుర్లు చెప్పుకుంటున్న ఇద్దరు ముగ్గురు ఆటో వాళ్ళు "వాడే వస్తాడ్లే"అన్నట్టు నా వైపు కాస్తంత గీర గా చూసే సరికి నాకు వళ్ళు మండిపోయింది .
వీళ్ళే కదా పగలంతా "ఎక్కడికి పోవాలి సార్ "అంటూ మన వెనకాలే పడి తెగ గౌరవించేస్తారు!?
సర్లే ,పోనివ్వమని నాలో అహాన్ని చంపుకుని 'నైంత్ ఫేజ్ కి వస్తారండి "అన్నాను .
"ఎనబై అవుద్ది "నిర్లక్ష్యం గా ఒక చూపు విసిరాడు ఒక అటో వాడు .పగలైతే అయిదు ,రాత్రైతే ఎనబయ్యా ?!
ఇంక వాళ్ళని బ్రతిమాలదలుచుకోలేదు .
."ధైర్యే సాహసే లక్ష్మి "అని మనసు లో అనుకుని ,గట్టిగా ఒకసారి ఊపిరి పీల్చివదిలి మెల్లగా 'పాదయాత్ర' మొదలు పెట్టాను .

వర్షం లో తడిసిన రోడ్డు ,విద్యుద్దీపాల వెలుగులో నల్ల త్రాచు లా మెరుస్తూ మెలికలు తిరిగి సాగిపోతుంది .నేను అడుగులో అడుగు వేసుకుంటూ ..జాగ్రత్త గా నా గమ్యం వైపు వెళ్తుంటే.. .రైతు బజారు దాటాక ఓ గల్లీ లోంచి నల్ల కుక్క బుల్లెట్ లా దూసుకొచ్చింది .
నేను ఏమాత్రం తొట్రుపాటు పడకుండా అక్కడే కట్టెలా నిలబడిపోయాను .ఇవన్నీఇంతక ముందు మనకి అలవాటే అవడం మూలానా .. కొంచెం ధైర్యం గానే నిలబడ్డాను .కాసేపు మొరిగి దాని దారిన అది వెళ్ళిపోయింది .

ఇక్కడో చిన్న చిట్కా చెబుతాను . కుక్కలు మన వెంట పడినప్పుడు పరుగులు పెట్టకూడదు ,అలాగని తిరగబడ కూడదు .కాసేపు అలాగే నిలబడి దాని కళ్ళల్లో కి తీక్షణం గా చూస్తే చాలు !కొంచెం దూరం మన వెనకాలే మొరుగుతూ వచ్చి వెనక్కి వెళ్ళిపోతుంది .అదే పిచ్చి కుక్క అయితే మాత్రం ..నేను చెప్పినట్టు చేస్తే మన జీవితం కుక్కలు చింపిన విస్తరి అయిపోతుంది .
నా చిట్కా ఉపయోగించుకున్న వాళ్ళకి అలాంటి సంఘటనలు ఏమైనా జరిగితే మాత్రం దానికి నేను మాత్రం భాద్యుడిని కాదని ముందే విన్నవించుకుంటున్నాను .

అదిసరే గానీ..ఇక అసలు సంగతి కి వస్తాను. నేను ఎలాగోలా ... ఆ కుక్క బారినుండి తప్పించుకుని మెల్లగా అడుగులో అడుగు వేసుకుంటూ .మలేషియా టౌన్ షిప్ సర్కిల్ లో కి వచ్చి "హమ్మయ్య "అని ఊపిరి పీల్చుకున్నాను .
అంతే!టక్కుమని కరెంటు పోయింది .ఒక్కసారే ..నా గుండె జారిపోయింది . "ఇదేమి పరీక్ష భగవంతుడా !"అనుకొని కాసేపు ఆ సర్కిల్లోనే నిలబడిపోయాను .
దూరం గా కుక్కల అరుపులు తప్ప ఇంకేమి అలికిడి లేదు.ఆ సర్కిల్ నుండి వెడమ వైపు కి తిరిగి కొంచెం దూరం వెళ్తే మా రూమ్ వస్తుంది.
కానీ రోడ్డుకి ఇరు పక్కలా ఉన్న చెట్లు ,ఆ చీకట్లో జడలు విరబోసుకున్న రాక్షసుల్లా కనిపించేసరికి నా అడుగు ముందుకి పడలేదు.
ఇంతలో మొన్న ఏదో పేపర్లో నేను చదివిన "వంద రూపాయల కోసం హత్య "వార్త గుర్తుకొచ్చి చెమటలు పట్టేసాయి .
ఈ చీకట్లో ఎవరైనా ఎటాక్ చేస్తే ?!.
అప్పుడే నాకు అరుంధతి సినిమా లో అఘోర గుర్తుకొచ్చాడు .వెదవ మనసు ఊరికే ఉండదు కదా !రకరకాల ఆలోచనలు !!
అక్కడ నిలబడలేను ..ముందుకి కదలలేను!!

ఇంతలో ఆ చెట్ల మధ్యలోంచి సన్నని వెలుగు రేఖలు నేల మీద పరుచుకున్నాయి .నేను ఆకాశం వైపు చూసాను .
వెన్నముద్ద లాంటి చందమామ మబ్బు చాటునుండి వస్తూ నవ్వుతూ పలకరించాడు.నాకెందుకో కొంచెం దైర్యం అనిపించింది .
క్రమ క్రమం గా ఆ చుట్టూ పరిసరాలు వెన్నెల వెలుగు తో నిండిపోయాయి .నేను ఇంటికి వెళ్ళే వరకూ మబ్బు చాటుకి వెళ్లోద్దని చందమామని బ్రతిమాలుకుని దైర్యం గా అడుగు ముందుకి వేసాను .
ఆయన్ని చూస్తూనే అడుగులు వేస్తుంటే నాకు అసలు బయమే అనిపించలేదు .తను (చందమామ )నా పక్కనే ఉన్నాడన్న భావన నాకెంతో ధైర్యాన్ని ఇచ్చింది .ఇంత మంచి స్నేహితుడ్ని ఇంత కాలం నేను ఎందుకు మిస్సైపోయాను ?!.నేను రూం కి వెళ్ళిపోయాక ,ఆయనకి థాంక్స్ చెబుదామని ఆకాశం లో కి చూస్తే అయన నవ్వుతూ మబ్బు చాటుకి వెళ్ళిపోతున్నాడు .
నాకు ,మా మరదలు పిల్ల నాతో ఎప్పుడో అన్న మాటలు గుర్తుకొచ్చాయి "నా మనసు బాలేనపుడు చందమామ తో కబుర్లు చెప్పుకుంటాను "అని .నిజమే ..!అయన తో ఉంటే మనసుకి చాలా హాయిగా ,ధైర్యం గా ఉంటుంది .

రేపు ఆయనకి మేఘ సందేశం పంపాలి ...నా జీవితాంతం నా స్నేహితుడి గా ఉండిపొమ్మని !!

పసి(డి )మొగ్గ !(నేను గీచిన మౌస్ పెయింటింగ్స్ ! )

ఇంకా వీడిపోని బాల్యం !
అయినా తొంగి చూస్తోంది .. యవ్వనం !!

ఆ మది లో తొలకరి జల్లుల పులకింత !
అదే యవ్వన పరువపు పిలుపంట!!

"మా అన్నపూర్ణమ్మ అంగడి "

సందె వేళ
ఆమె :"వేడి వేడి ఇడ్లీలు నాలుగు తినండి శీను గారూ..ప్రాణం కుంచెం కుదుట పడుద్ది "
నేను :"అయ్యో !వద్దండి .నెలాఖరు రోజులు ..మొన్న తిన్న దోసె డబ్బులే ఇంకా ఇవ్వలేదు. .మళ్లీ అరువా?!"
ఆమె :"భలేవారండి .నేనేమైనా మిమ్మల్ని డబ్బులివ్వమని పీకి పాకం పెట్టేతున్నానా!మీ దగ్గర ఉన్నపుడే ఇయ్యండి"
తెల్లని మల్లెపువ్వు లాంటి వేడి వేడి ఇడ్లీ ల ని ప్లేటు లో పెట్టి ,చల్లని నవ్వొకటి నవ్వి అప్యాయం గా 'టిఫిన్ ' పెట్టేదావిడ !
నేను ఆ నాలుగు ఇడ్లీ లు గుటుక్కున మింగేసి .. మొహమాటం గా చెయ్యి కడుక్కోబోతా ఉంటే ..
అమ్మ లా నా ఆకలి కనిపెట్టి ఇంకో రెండు ఇడ్లీ లు పెట్టి నా కడుపు ఆకలి తీర్చేదావిడ.
వెధవ ఆకలి ..పీక పిసికి నిర్ధాక్షిణ్యం గా చంపేస్తే ..చచ్చి ఊరుకుంటుంది గానీ..పోనేలే కదా అని ,కొంచెం నీరు పోశామా ..ఆవురావురమంటూ ..మనల్నే నిలువెల్లా దహించి వేస్తుంది .


నేను పనిచేసే ఆఫీసు పక్కనే చెట్టు కింద పెట్టుకున్న నాలుగు చక్రాల బండే ఆమె "టిఫిన్ సెంటరు ".
పేరు కి టిఫిను సెంటరే గానీ..మా వీధి లో నా లా చిన్నా చితకా ఉద్యోగా లు,పనులు చేసుకుని బ్రతికే చాలా మందికీ ..నెలాఖరు రోజుల్లోనో .. జేబుల్లో డబ్బులు లేనప్పుడో ఆకలి కడుపుల్ని నింపే "అన్నపూర్ణమ్మ అంగడి "!
( డబ్బులు ఎప్పుడు ఇచ్చినా గానీ ..విసుక్కోకుండా ఆకలి వేసినపుడు ఆప్యాయం గా కడుపునింపే అన్నపూర్ణ ..ఆ బండి యజమాని !అందుకే ఆ బండి ని అన్నపూర్ణమ్మ అంగడి అన్నాను.)
ఇలాంటి అన్నపూర్ణ మా అమలాపురం ఊళ్ళో నో ..పక్కన పల్లెల్లోనో కనిపిస్తే ఇంత వింత గా ,విశేషం గా చెప్పే వాడ్ని కాదు గానీ...
అసలు ఊరేంటో.. .యిప్పుడుంటున్న ఇల్లు యాడ నో ..అసలు ఎన్నాళ్ళు ఉంటారో , ఎప్పుడు పోతారో ..తెలియని ఈ -అ'భాగ్య నగరం' లో అడగకున్నా అరువులు పెట్టి కడుపునింపే "అమ్మ "లు అరుదే గా !
ఆమె పెట్టె అరువు కోట్ల రూపాయులు కాకపోవచ్చు ..
పొట్ట కూటి కోసం ఈ భాగ్య నగరాని కి వలస వచ్చిన ఈ భాగ్య జీవి(మంచి మనసులో ఆవిడ భాగ్యవంతురాలే )వేరే వాళ్ళ పొట్ట నింపడం సహసమేగా !!

ఆ అమ్మ పేరు "దుర్గ ".ముప్పయి కి ముప్పై ఐదుకి మద్య వయసు .
వెదురు కర్రని చక్కగా వంచి బొమ్మః గా మలిచి చీర కట్టి ప్రాణం పోసినట్టు సన్న గా ..ధ్రుడం గా ఉండేదావిడ.
ఆ పల్చటి మొహం మీద ఎప్పుడూ చెరిగిపోని చిరునవ్వు !
ఆమె మాట ...గాంభీర్యం తో పాటు ఆప్యాయత ని కలగలిపి పలికేది.
ఆమె కి పెళ్ళైన కొన్ని రోజుల కే భర్త చనిపోవడం తో ... పుట్టింటి కి వచ్చేసి ముసలి తల్లి దండ్రుల సంసార భాద్యతలన్నీ తన మీద వేసుకుంది .మగ పిల్లలే ఇంటి భాద్యతల నుండి తప్పించుకుతిరుగుతున్న ఈ రోజుల్లో ..ఇలాంటి ఆడపిల్ల ఉన్నందుకు ఆమెకు చేతులెత్తి నమస్కరించాలనిపించేది .

నేను మా ఆఫీసు లో జాయిన్ అయిన కొత్తల్లో ..ఆమె మంచితనాన్ని చూసి ..లౌక్యం అనుకునేవాణ్ణి.
అదే వ్యాపార తత్త్వం కాబోలు అనుకునేవాణ్ణి!తరువాత తెలిసింది ..నా ఉహ తప్పు అని !
ఆవిడ దగ్గర అరువులు పెట్టి కడుపునిండా మేక్కేసిన కొంతమంది కలియుగ భకాసురులు.చెప్పా పెట్టకుండా దుకాణం సర్దేస్తే ..
వాళ్లకి ఏనాడో ఋణం కాబోలు అని సరిపెట్టుకునేదే తప్ప పోయిన వాళ్ళని ఒక పల్లెత్తు మాట అనేది కాదు !
అరువులు పెట్టడం మానేది కాదు !!
"అదేంటండి ..దుర్గ గారు !అడిగిన వాళ్ళందరికీ అలా అరువులు పెట్టేసి మీరు ఇబ్బందులు పడటం దేనికి ?!మొహమాటం లేకుండా ..అరువులు పెట్టనని చెప్పేయండి "అనేవాణ్ణి అపుడప్పుడు !
"పోనీలెండి ..ఒకరి కడుపు ఆకలి తీర్చే భాగ్యం అందరికి రాదు ...డబ్బులిస్తే సరే సరి ...లేదంటే ఒకరి ఆకలి బాధని తీర్చిన తృప్తి అయినా మిగులుతుంది .
ఆ పుణ్యమేదో ..వచ్చే జన్మ లో కాపాడుతుంది "నవ్వతా అనేదావిడ !
ఇలాంటి మనుషులు ఈ రోజుల్లో కూడా ఉన్నారా ?!అనిపించేది నాకు .
పోనీ ..బాగా సంపాదించిందేమో లే ..అనుకుందామన్నా,పాపం ! అరువులు ఎగ్గొట్టేసి పోగా మిగిలిని కాస్త డబ్బులు ..వాళ్ళ అమ్మ నాన్న ల మందుల కి ,నిరుద్యోగ తమ్ముడు ఖర్చు ల కి ,ఆ పేద సంసారాన్ని నెట్టుకు రావడానికి సరిపోయేవి .
పండగ పూట అయినా తనకి ఒక మంచి చీర కొనుక్కునేది కాదు .ఆ డబ్బులు ఉంటే వేరే ఖర్చు పోతుంది కదా అనేది .


ఇదంతా ..ఆవిడ గురుంచి ఎందుకు చెప్తున్నానంటే .....
మొన్న పోయిన నెల లో కొంచెం ఒంట్లో నలత గా ఉందని వాళ్ళ సొంతూరు విజయ వాడ వెళ్ళింది .
ఆమె తో పాటే..వాళ్ళమ్మ ,నాన్న కూడా వెళ్లారు .అన్నాళ్ళు ఆమె చేతి వంట కి అలవాటు పడిన మా ప్రాణాలు ..ఆకలి తో విలవిల్లాడేవి.
ఆవిడ ఎప్పుడొస్తుందా అని ఎదురు చూసేవాళ్ళం !

ఒక రోజు ఊరునుండి వాళ్ళ తమ్ముడు వచ్చాడు ."అక్క ని హాస్పిటల్లో పెట్టారు ..బ్రతకడం కష్టం !అంటున్నారు డాక్టర్లు "అని కన్నీళ్ళు పెట్టుకున్నాడు .
నాకు ఒక క్షణ కాలం ఏమి అర్ధం కాలేదు.
"బ్రతకడం కష్టం ఏమిటి ?!ఆవిడ బాగానే ఉండేది కదా !"అయోమయం గా అడిగాను .
"లేదు...చాలా రోజులు గా తన కడుపులో ఉన్న బాధ ఎవరికీ చెప్పుకోలేదు ..జబ్బు బాగా ముదిరి పోయిందంట!
ఎప్పుడు మా గురుంచే ఆలోచించేది ..తన గురుంచి అస్సలు పట్టించుకోలేదు "దుఃఖం తో అతని గొంతు బొంగురు పోయింది .

ఒక రోజు సాయంత్రం ..ఆమె కు సీరియస్ గా ఉందని చెప్పి ఫోను వస్తే ఆ ఆబ్బాయి (అతని పేరు కూడా శ్రీనే )హడావిడి గా వాళ్ళ ఊరు వెళ్ళాడు .మళ్లీ రాలేదు .
మా వీధి లో నే ఉండే వాళ్ళ దూరపు బంధువులు ఒకాయన ఆవిడ చనిపోయిందని చెప్పాడు .
నాకు కన్నీళ్ళు రాలేదు ..ఎందుకో అర్ధం కాదు !ఆవిడ గొప్పతనాన్ని కన్నీటి తో వెలకట్టలేక అనుకుంటా..!!

వాళ్ళ తమ్ముడు చెప్పినట్టు ..ఆవిడ తన కోసం ఆలోచించుకోలేదు ..తన చుట్టూ ఉన్న వాళ్ళ కోసం ఆలోచించి నట్టుగా తన గురుంచి తానే పట్టించుకోలేదు .మా కడుపు ఆకలి ని పసిగట్టిన ఆవిడ తన కడుపు బాధని,మనసులో ని వ్యధ ని మాత్రం ఎవరికీ చెప్పుకోలేదు .
ఇప్పుడు మా ఆఫీసు పక్కన చెట్టు కింద ఎవరో కొత్తగా టిఫిన్ సెంటర్ పెట్టుకున్నారు .
మా లాంటి వాళ్ళ ఆకలి కేకలు ..వాళ్ళ చెవి కి వినిపిస్తాయి గానీ...వాళ్ళ మనసు కంటి కి మాత్రం ఆనవు .
"అరువు లేదు" .."అయ్యో పాపం !"అసలే లేదు అని ఖరాఖండిగా చెప్పేస్తారు .
నాకు ఆకలి వేసినప్పుడల్లా "దుర్గమ్మ "గుర్తుకొస్తుంది .కాల గర్భం లో కలిసిపోయిన "అన్నపూర్ణమ్మ అంగడి "గుర్తుకొస్తుంది !!
ఆత్మ బంధువుల ని అంత తొందరగా మరచిపోలేము కదా !

ఆవిడ కి మేము చాలా ఋణ పడిపోయాము - ఆమె మా కడుపు ఆకలి తీర్చినందుకు కాదు ..
తన మంచి మనసు తో మమ్మల్ని కన్నబిడ్డల్లా చూసినందుకు !

అగమ్యం(నేను గీచిన మౌస్ పెయింటింగ్స్ ! )

గాలి వాన లో ..వాన నీటిలో పడవ ప్రయాణం !
తీరమెక్కడో ..గమ్యమేమిటో తెలియదు పాపం !! (క్షమించాలి ..ఇక్కడ గాలి ,వాన లేదు )

ఉత్తరం -3

ప్రియమిత్రుడు సూరి బాబు కి ..!

ఏంట్రా సూరి ..ఇన్నాళ్ళు ఒక్క ఉత్తరం ముక్క కూడా రాయలేదని కోపం గా ఉందా నీకు ?!
ఏమి చేయమంటావురా..ముందే చెప్పాను కదా .పోస్టు డబ్బా లు మన ఊళ్ళో లా పక్కనే ఉండవని !
అందులోనూ నేను గంగ పర్రు సుబ్బరాజు గారి కంపెనీ లో జాయిన్ అయిన దగ్గర నుండి నాకు రాత్రేదో పగలేదో. .తెలియకుండా అయిపోయిందిరా !
ఇక్కడ కూడా మన ఊళ్ళో లానే ప్రతి రొజూ మామూలు గానే తెల్లగా తెల్లారుతుంది .
కానీ నా మనసు కి మాత్రం ఎప్పుడూ ఏదో మబ్బు కమ్ముకునట్టు ముసురు పట్టేసినట్టు ఏదో తెలియని అంధకారం చుట్టు ముట్టేసినట్టు ఉంటుంది .
ప్రతి రోజూ ఉదయాన్నే నిద్ర లేస్తూనే ఏదో తెలియని వెలితి గా అనిపిస్తుంటుంది .
కారణం ఏంట్రా అని ఆలోచిస్తే ...చానా ఏళ్ళు గా ఏదో ఒక కారణం తో (ఎక్కువ గా బద్ధకం తో నూ..కొంచెం తక్కువ గా పరిస్థితులు అనుకూలించక పోవడం వల్లనూ )నేను చేయకుండా పక్కన పెట్టేసిన పనులన్నీ ,ఇప్పుడు.. ఇన్నాళ్ళ తరువాత (28 సం) నా నెత్తి మీద కి ఎక్కి నాట్యం చెయ్యబట్టే నాయీ శిరో భారానికి కారణమేమోనని చూచాయగా అనిపించింది .

ఇప్పుడు అనుకునేం లాభం ?!
ఏ టైము లో చెయ్యాల్సిన పనులన్నీ ఆ టైము లో నే చేసుంటే ,నేనీరోజు నీతో ఇలా నా గోడు వేల్లబోసుకునే పనేముంది చెప్పు ?!

ఇలాంటి బాధ నేను మన ఊళ్ళో ఉన్నపుడు లేదురా ..ఎందుకంటే అక్కడే నేనే మారాజు ని అనుకునేవాణ్ణి!
ఈ మహా నగరం లో అడుగు పెట్టాక జైన విగ్రహల్లాంటి (నేను అనేది ఎత్తు లో కాదు ...హొదా లో )ఈ జనాల మద్య నేను మరుగుజ్జులా అయిపోయిన పీలింగ్ మనసుని మెలిపెట్టేస్తుంటే ...ఇన్నాళ్ళు నన్ను నేనే మోసం చేసుకుని బ్రతికానా అని తెగ బాదైపోయింది.

ఒరేయ్ సూరి !నీవు ఏమీ అనుకోనంటే ..నేను చెప్పే సోదంతా కొంచెం ఓపిక పట్టి వింటానంటే ..రెండు ముక్కల్లో చెబుతా !
నీవు ఊ కొట్టక పోయినా పరవాలేదు ..నేను చెప్పింది వింటే అదే పది వేలు !

ఇక అసలు సంగతికి వస్తే...
నేను పొద్దున్నే భారం గా లేస్తానా ..అప్పటికే మా ఎదిరింట్లో నైసుగా ఉండే కుర్రాడొకడు ..నీటు గా గెడ్డం చేసుకుని , నున్నగా తల దువ్వుకుని ,ఇస్త్రీ నలగని బట్టల్ని చక్కగా "ఇన్ -షర్ట్ "చేసుకుని ..దొరబాబు లా హుందాగా బైకు ఎక్కి దర్జా గా ఆఫీసు కి వెళ్తుంటే ..అప్పుడు మొదలవుతుంది..నా ఏడుపు !
అతను ఏదో కంప్యూటరు కంపెనీలో పని చేస్తున్నాడంట.
అలా మొదలైన నా ఏడుపు ..కంపెనీ కి వెళ్తున్నపుడు దారిమధ్యలో తగిలే కూల్ డ్రింకు షాపుల దగ్గర ,టిఫిన్ సెంటర్లు దగ్గర అమ్మాయి తో సొల్లు కబుర్లు చెప్పుకుంటూ పళ్ళు యికిలించే కాలేజి కుర్రాళ్ళ ని చూస్తే ...(క్షమించాలి !అందర్నీ కాదు ..కొందరినే )నా ఏడుపు వరదగోదారై ఉప్పొంగుతుంది.
మన ఊళ్ళో ఆడపిల్ల వంక కన్నెత్తి చూస్తేనే ..మహా పాపం కదా !
ఇక్కడ అలాంటివేమి ఉండవు! ఎంచక్కా అమ్మాయి లు అబ్బాయి లు చెట్టపట్టాలు వేసుకుని హుషారుగా షికార్లు చేస్తుంటారు !

అంతేనా ?!...
మా ఆఫీసు లో మేనేజరు గారు (డు)చక చక మని ఇంగ్లీషు లో మాట్లాడేస్తున్నపుడు.....
దేవ కన్య లాంటి అమ్మాయి వచ్చి ..ఇంగ్లీష్ లో అడిగిన అడ్రస్స్ కి నేను టక్కున సమాధానం చెప్పలేక తెల్ల మొహం వేసినప్పుడు ..
నేను నా డొక్కు సైకుల్ని ఈడ్చుంటూ వెళ్తుంటే . ...నా పక్కనే రయ్యిమంటూ దూసుకెళ్ళే కార్లు ,నా మీద వర్షపు నీళ్ళని చిమ్మి నిర్లక్ష్యం గా వెల్లిపోతున్నపుడు...నా గుండెల్లో నుండి తన్నుకొచ్చే ఏడుపుని గొంతుకలోనే నొక్కేసి, నేను పడే బాధని ఎలా చెప్పగలను ?!
నేను కూడా చదువుకోక బట్టే కదా ...ఇలాంటి సరదాలన్నీ మిస్సై పోయి ,ఇన్ని అవమానాల్ని భరించాల్సి వస్తుంది .
ఆ రోజు మా నాన్న చదువుకోమన్నపుడు ,నా మనసుకెక్కలేదు ..
నేను చదువుకుందామనుకున్నపుడు బ్రతుకు బాగోలేదు .
అందుకే పెద్దలు అంటారు -"దీపం ఉండగానే ఇల్లు చక్కబెట్టుకోమని !".

ఆ మాత్రం దానికే అంతలా ఏడవాలా అంటావా?!నీకేం బాబూ..ఊళ్ళో కూచుని ఏమైనా చెబుతావు .
ఇక్కడికి వచ్చి చూస్తే తెలుస్తుంది నా బాధ !
ఒక పండగ సంతోషం ఉండదు ..ఒక తద్దినం హడావిడి ఉండదు !
కనీసం ఆదివారమైన ఒక పూట సెలవు ఉండదు .
సెలవు రోజుల్లో ..మా రూము లో కుర్రాలంతా కాళ్ళు బార జాపుకుని కబుర్లు చెప్పుకుంటున్నపుడు...సాయంత్రం పూట "పస్టు షో" సినిమాకి వెళ్తున్నపుడో ..నా గుండె అగ్ని గుండం అయిపోతుంది .
పండగలప్పుడు పిండి వంటలు ఎలాగూ లేవు..కనీసం కమ్మటి పప్పున్నం అయినా తిందామంటే ..నేను తినే హోటలు మీల్సు లో ఉప్పే సరిగా ఉండదు ..ఇంక కమ్మటి పప్పు కూర ఎక్కడిది ?!

ఏంట్రా సూరి !నీకు నవ్వు వస్తుందా ?నా బాధలన్ని నీకు నవ్వులాట గా ఉందా ?
అవునులేరా ..గట్టు మీద వున్నోడికి గోతిలో పడ్డ నా లాంటివోడి బ్రతుకు నవ్వులాటగానే ఉంటది !
గంగ రాజు గారు మన ఊరి మనిషే కదా అని ..కష్టకాలం లో కాస్తయిన ఆదుకోకబోతాడా..అని తక్కువ జీతమైనా చటుక్కున ఈ గుమస్తా ఉద్యోగం లో జేరిపోయాను కానీ ...ఆయనే నన్ను కష్టాల కడలి లో తోచేస్తాడని,నా మొహమాటాన్ని అడ్డం పెట్టుకుని అడ్డమైన చాకిరీ చేయించుకుంటాడని నేను ఊహించలేదు .

ఏంటోరా...తాడు బొంగరం లేకుండా అయిపోయింది జీవితం !
పోనీ చదువు సంగతి పక్కన పెట్టు ..కనీసం నాకు ఇష్టమైన కథలు ,కవిత లు మీదైనా గట్టిగా ద్రుష్టి పెట్టినా ..మరీ యండమూరో ..చంద్ర బోసో కాకపోయినా ..ఏ వార పత్రికల్లోనో,మాస పత్రికల్లోనో .. కథలో కాకర కాయలో రాసుకుని ..పేపర్లో నా పేరు చూసుకుని ,భుక్తి కి సంపాదించు కాకపోయినా ముక్తినైనా పొందేవాడిని .

సరేరా ..మావా!ఇవన్నీ అనుకుని ఏం లాభం -భకాసురుడు,కుంభ కర్ణుడు నా అన్నా తమ్ములైనప్పుడు !!
నా సోది అంతా చెప్పి నిన్ను మరీ ఇబ్బంది పెట్టేస్తున్నానా?
ఏదో సరదాకి చెప్పేను కానీ ,అసలైన కష్టాలంటే ఇవి కావురా ..!
చదువుకోకపోవడం వల్లా ..అసలు బ్రతుకంటే ఏమిటో తెలియకుండా బ్రతికేస్తే ..ఎలాంటి కష్టాల్ని ,నష్టాల్ని భరించాల్సి వస్తుందో ..అనుభవించిన నాకు తెలుసు !నన్ను పుట్టించిన ఆ దేవుడి కి తెలుసు !!
ఇదైనా నీకు ఎందుకు చెబున్నానంటే ...మన ఊళ్ళో ,మన తరవాత కుర్రాల్లైన చదువుకోకుండా ..నాలా ముందు చూపు లేకుండా అడ్డ దిడ్డం గా బ్రతికేస్తుంటే ..వాళ్ళ కి నా గురుంచి చెప్పైనా వాళ్ళకి నాలుగు చివాట్లు పెడతావని నాకు చిన్న ఆశ !
తరవాత వాళ్లైనా నాలా కాకుండా ఉంటారని ,ఉండాలని నా ఆరాటం !
సరేరా సూరి ..ఇంత సేపూ నేను చెప్పిన నా సోదంతా విసుగు లేకుండా చదివినందుకు చాలా సంతోషం !
వీలుంటే వారం లోగా మళ్లీ ఉత్తరం రాస్తాను ..నీవు వద్దన్నా ,కాదన్నా రాస్తాను !
నేను ఏమైనా తప్పులు రాస్తే మనసులో ఏమీ పెట్టుకోకు !

ఇట్లు .నీ ప్రియ మిత్రుడు,
చెవుడు బావుల వెంకటేశ్వరరావు (ముని మాణిక్యాల రావు ).

పసి వాడు(నేను గీచిన మౌస్ పెయింటింగ్స్ ! )

మా సబిత అక్క పుట్టినరోజు కి నేను గీచి పంపిన చిన్న గిప్ట్ ఇది.
పాపం !ఎలా ఉన్న గాని చాలా సంతోషించింది .మనం ఇష్టం తో పిచ్చి గీతలు గీచి ఇచ్చినా అది "అపురూప కానుకే" కదా !



పాల బుగ్గల పసివాడు -పసిడి కాంతుల సూరీడు!
పూల గుత్తి తో పిలిచాడు ..పలక లేదని అలక బూని మూతి ముడుచుకు కూచున్నాడు !!