బైరాగి

వొళ్ళంతా బూడిద పూసుకుని
ఎవర్నో వెతుకులాడుతూ  తిరిగే బైరాగిలా
చూపుల్ని శున్యం లోకి వేలాడదీసి
జనారణ్యంలో వైరాగ్యంతో
తిరుగడుతుంటాను నేను..
ఏదో సాధించానని విర్ర వీగే వాళ్ళని చూస్తే
యేమి అనిపించదు నాకు..
 అసలేం సాధించారని !?

ఆమె స్పర్శ సైతం పులకింతలు రేపదు నాలో..
వాడి కేరింతకి అనందం ఉప్పొంగదు యెదలో..
అతడి కరచాలనంతో  కొంచెమైనా కదలిక రాదు మదిలో..
నాలో భావోద్వేగాలు ..
ఏనాడో ఉరికొయ్యికి
బలి అయ్యాయి..

ఆశలుండవు నాకు ..
ఆశయాలు అసలే లేవు.
జీవచ్ఛవాలు రంగులు అద్దుకుని తిరిగాడే ఈ లోకంలో
తెగిన గాలిపటంలా దిక్కు దారి తెలియని నేను-
నన్ను నేను కాలానికి ఎరగా వేసుకుని కాటి వైపు చూస్తూ కూర్చుంటాను నిర్లక్ష్యంగా..
పెదాలపై ప్లాస్టిక్ పువ్వుల్ని వికసించే
ఈ రోబోటిక్ జనాల మధ్యలో
ఊపిరి సలపనప్పుడు
నన్ను నేను 'వెలి' వేసుకోవడం తప్ప
 ఇంకేం చేయగలను ? !

అసలు ఏం సాధించారని విర్రవీగాలి వీళ్లంతా  ..
మట్టిలోనుంచి పుట్టిన మనిషి..
మట్టి తత్వాన్ని వదిలేశాక  యేమి సాధిస్తే ఏం,
సాధించకుండా ఉంటే ఏం ? !
అలాంటోళ్లని భుజాలకి ఎత్తుకోవడమంటే ..
శవాల్ని సామూహికం గా ఉరేగించడమే కదా !
ఆ శవాల జాతర్ని  చూస్తూ..
బూడిద పూసుకోకుండానే
నేను ఊళ్ళో తిరుగాడే బైరాగిని
యెప్పుడైపోయానో...!? 🤔


శ్రీను. కుడుపూడి.